به دادم برس

شب آغاز هجرت تو شب در خود شکستنم بود

شب بی رحم رفتن تو شب از پا نشستنم بود

شب بی تو شب بی من شب دل مرده های تنها بود

شب رفتن شب مردن شب دل کندن من از ما بود

واسه جشن دلتنگی ما گل گریه سبد سبد بود

با طلوع عشق من و تو هم زمین هم ستاره بد بود

از هجرت تو شکنجه دیدم کوچ تو اوج ریاضتم بود

چه مومنانه از خود گذشتم کوچ من از من نهایتم بود

به دادم برس تو ای ناجی تبار من

به دادم برس تو ای قلب سوگوار من

سهم من جز شکستن من تو هجوم شب زمین نیست

با پر و بال خاکی من شوق پرواز آخرین نیست

بی تو باید دوباره برگشت به شب بی پناهی

سنگر وحشت من از من مرهم زخم پیر من کو؟

واسه پیدا شدن تو آینه جاده سبز گم شدن کو؟

بی تو باید دوباره گم شد تو غبار تباهی

با من نیاز خاک زمین بود تو پل به فتح ستاره بستی

اگر شکستم از تو شکستم اگر شکستی از خود شکستی...